تسلیم - 2

بســــــــم الله الرحمــــــن الرحیــــــــــم

« نمی توانم » را در کنار همه کارهایتان بگذارید والا در می مانید . بگوئید من نمی توانم ، کار دست خود خداست ، اگر خدا بخواهد ، کار به دست من عملی می شود والا نه .

شرح استاد : منم نزن و نگو من میروم فلان کار را می کنم . به فاعلیت خودت اتکا و اعتماد نداشته باش .

در دعای ابوحمزه ثمالی می خوانیم : و اَنَّ الرّاحِلَ اِلَیکَ قَریبُ الْمَسافَةِ وَاَنَّکَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ اِلاّ اَنْ تَحْجُبَهُمُ الاَْعمالُ دوُنَکَ / و به راستی کوچ کننده به درگاهت راهش نزدیک است و مسلماً تو از خلق خود در حجاب نشوی مگر آنکه کردارشان میان آنها و تو حاجب شود .

این گفتار را به دو صورت می توان معنا کرد . یکی اینکه می گویند اعمال معصیت آمیز و گناهان ما ، اینها کدورتی را در قلب ما ایجاد کرده است که این گناهان حجابی شده که اجازه نمی دهد چشم دل ما بتواند خدا را ببیند . اما معنای دوم این است که خلق اتکا به عمل و فاعلیت خودش دارد و به تو متکی نیست . به عبادتها ، ریاضتها و چله نشینی های خودش امید بسته و این حجاب شده است و این از حجابهای بسیار غلیظ است که فقط پناه می بریم به خدا .

لذا مرحوم دولابی فرمودند : « نمی توانم » را در کنار همه کارهای خودتان بگذارید .

چون خداوند می خواهد شما را از این حجاب « می توانم » بیرون بیاورد و این منم منم را از شما بگیرد کاری می کند که تلاش شما نتیجه ای نداشته باشد که البته این هم لطف خداست که ما در این حجاب نمانیم . بجای اتکا به خداوند به نماز و روزه خودمان متکی نباشیم . به فهم و تلاش و ریاضت و مجاهده خودمان متکی نباشیم .

خودتان را مجرای فعل الهی بدانید . بگوئید اگر خدا بخواهد این کار با دست من انجام خواهد شد .

انسانهائی که به فهم خودشان ، به زرنگی اش ، به هنرمندی اش و به اعمال و عبادات خودش اعتماد دارند ، اینها جلوه های نفس آن شخص است که به خدا اعتماد نکرده و به نفس خودش اعتماد کرده است . اینها حجابهایی است که نمی گذارد شما نزد خدا بروید .

سلمان فارسی در اواخر عمرش فرماندار مدائن بود که در همانجا هم از دنیا رفت . در زمان از دنیا رفتن سلمان حضرت امیر (ع) در مدینه بودند . حضرت با آن علم امامت به اصحاب فرمودند : همین الآن سلمان از دنیا رفت و من باید برای کفن و دفن به مدائن بروم . حضرت با طی الارض به مدائن رفتند و بدن سلمان را شسته و کفن کردند . نقل است که حضرت بر روی کفن یا روی خاک قبر سلمان این دو بیت شعر را از زبان حال سلمان نوشتند : 

و فدت علی الکریم بغیر زاد          من الحسنات و القلب   السلیم 

و حمل الزاد اقبح کل شیء          اذا کان الوفود علی الکریم  

 بدون ره توشه ای از نیکیها و قلب سلیم به درگاه خدای کریم وارد شدم و اگر قرار باشد که آدمی به محضر شخص بزرگواری وارد شود بر داشتن توشۀ راه زشتترین چیزهاست.

حال تصور کنید سلمان فارسی با آن همه جنگ و جهاد در محضر حضرت رسول اکرم (ص) ، با آن همه عبادات و اعمال صالح و سلمانی که قلب او سلیم تر از قلب او نبود می گوید خدایا با دست خالی و بدون داشتن حسنه ای به درگاه تو وارد می شوم .

حضرت سلمان اعمال خودش را از آن خودش نمی داند . این قلب سلیم را هنر خودش نمی داند . سلمان می گوید : خدا مرا موفق کرد این نماز را بخوانم ، خدا به من این قلب سلیم را داد ، این پیکری را که با آن جهاد کردم در محضر پیغمبر ، آیا خودم ساخته بودم یا خدا داده بود ؟ سلمان فارسی اتکای به عمل خودش ندارد .

در حدیث قدسی خدای متعال به داوود نبی(ع) وحی کرد: «یا داوود بشر المذنبین و انذر الصدیقین» ای داوود مژده بده به گناهکاران و بترسان صدیقان را.

حضرت داوود گفت : «کیف ابشر المذنبین و انذر الصدیقین»  آخه خدایا چطور؟ به گناهکاران بگم خوش به حالتون و به صدیقان بگم وای بر شما!

پاسخ آمد: «بشر المذنبین انّی اقبل التوبه و اعفو ان ذنب» به گناه کاران بشارت بده که من خدا توبه رو می پذیرم و از همه گناهان صرف نظر می کنم. «و انذر الصدیقین ان لا یعجبوا باعمالهم» و بترسون صدیقان رو که نکنه به خاطر طاعات و عبادات و نماز روزه هاشون  گرفتار عُـجب و غرور بشن. «و انه لیس عبد انسبه للحساب الا هلک» به درستی که هیچ عبدی نیست که من خدا بخواهم در حسابرسی اش دقیق باشم(مو رو از ماست بکشم) مگر اینکه هلاک بشه.

چه کسی است که در قبال عطاهای خداوند توانسته چیزی را به خدا عطا کند ؟ حتی انبیا .

باید نهایت تقلا را در عمل داشت اما به عمل دل نبست .