رضا - 5

بســــــــم الله الرحمــــــن الرحیــــــــــم

قدیم پلو کم خورده می شد . پسر جوانی همیشه در خیال خود شب عروسی اش را ترسیم می کرد و با خود می گفت آن شب پلوی مفصلی خواهم خورد . شب عروسی ، پدرش مهمان ها را بر سر سفره دعوت کرد و به پسرش گفت : تو سر سفره نرو . پسر بی خبر از آنکه غذای مفصلی برای او در حجله قرار داده اند تا با عروس خانم بخورند ، از اینکه پدرش مانع شده که همراه مهمان ها غذا بخورد و شکمی از عزا در بیاورد ، به شدت دلخور شد . آخر شب که مهمان ها رفتند ، پدرش به او گفت : خوب حالا برو به حجله . پسر که خلقش از دست پدرش به شدت تنگ بود ، با دلخوری گفت : ارواح باباش ، هر که پلو را خورده ، برود به حجله . نکند ما هم خلقمان از دست خدا و موالیانمان تنگ باشد و وقتی راه وصال و لقاء باز می شود و ما را فرا می خوانند ، مثل آن داماد باشیم ؟ وقتی که با خدا خلوت می کنیم و بر سجاده ی عبادت می نشینیم و یا وقتی که موت می آید و به حجله گاه مؤمنین می رویم ، نکند خلقمان از خدا تنگ باشد .

شرح استاد : این مطلب را بارها گفته ایم و باز هم تکرار خواهیم کرد که هر کس از وضعیت زندگیش دلخوره فی الواقع از دست خدا دلخوره . چون این وضعیت زندگی ما را احدی بوجود نیاورده غیر خدای متعال .

" وَ بِیَدِکَ لَا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضُرِّی (مناجات شعبانیه) خدایا زیادی و نقص به دست توست "

در نتیجه وقتی از وضعیت زندگی دلخور بودیم یعنی از کارهایی که خدا کرده دلخور هستیم .

" مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْیَا حَزِیناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً (نهج البلاغه/حکمت 228) کسى که از دنیا اندوهناک مى باشد، از قضاء الهى خشمناک است "

این همه طالب سیر و سلوک هستیم که به لقاء الله برسیم ، حالا نکند مثل این داماد باشیم که سالها انتظار شب وصل را می کشید اما بخاطر اینکه اجازه ندادن پلویی که آرزویش را داشت بخورد غضب کند و وارد به حجله نشود . حالا نکند روزی درب منزل حضرت امیر (ع) را بر روی ما بگشایند و ما بگوئیم هر کس پلویش را خورده و یا هر کس در دنیا عشق و کیف کرده یا پولدار بوده یا هر کس خانه آنچنانی داشته به نزد حضرت برود . این خیلی زشت است .

وقتی سر سجاده نشسته ای به زیارت چه کسی رفته ای ؟ به زیارت خدا . در روایات داریم که وقتی اذان می گفتند معصومین می فرمودند : وقت زیارت فرا رسید .

این خیلی زشت است که این محبوب و معشوقی را که این همه بزرگ است و اوست که اذن دیدار میدهد و وقت ملاقات میدهد اما انسان با اخم درهم کشیده و دل پر از کدورت به دیدار برود .

مرگ هم لقاء است . اما جهالت دنیای امروز زیباترین چیز را تبدیل به وحشتناک ترین چیز کرده است .

قشنگ تر از موت چه چیزی هست ؟  خوش یُـمن تر از حضرت عزرائیل چه کسی هست ؟ و این مَلک همان است که می آید و پرده های حجله را به کناری می زند و عاشق و معشوق را به دیدار هم موفق می کند . یکی از اسامی مرگ لقاءالله است . در روایات داریم : " نم کنوم العروس " قبر حجله گاه مؤمن است . و این چقدر زشت است که در زمان ورود به حجله گاه انسان با دلخوری وارد شود .

ریشه تمام دلخوری ها محبت دنیاست و محبت دنیا میوه جهل بشر است .

اگر درست به قیافه بزک کرده دنیا نگاه کنید اینقدر لک و پیس و جوش و چرکی دارد که از دور فقط دلربا است . اگر یک کمی خیره بشوید عیوبش را به درستی می بینید .

اگر معشوق به ما بگوید من فقط یک ساعت معشوق توأم ، آیا انسان باید به یک چنین معشوقی دل ببندد ؟ کدام پول و ثروت ، کدام جوانی و شادآبی ، کدام میز ریاست به کسی وفا کرده است ؟

دنیایی که لازمه اش تضاد است و اولین آن دعواهایی است که انسانها را به جان هم می اندازد . یا بر سر پول و قدرت یا بر سر لذات شهوانی یا سر شهرت و وجاهت است که خلق را به جان هم انداخته است .

تمام هنرمندی دنیا در این است که خودش را از دور به شما نشان می دهد و بر همین اصل دلبری می کند و دل انسانها را می برد .

وگرنه وقتی انسان به مطامع دنیا که رسید اولش یک ذوقی می کند و بعد کم کم جذابیتش از بین می رود و می بیند چیزی را که یک عمر دنبالش بوده چیز عجیب و غریبی نبوده است .

دنیا یک پیر کفتار اجوزه ای است که از دور خودش را بزک کرده است .

شما ببینید کسی بر سر آخرت با هم دعوا می کند ؟ یعنی اگر شما امشب یک نماز شب باحال خواندی مزاحم نماز شب کس دیگری نیستی . اما اگر شما رئیس این اداره بشوید دیگر مزاحم من هستید که من نمی توانم رئیس اداره بشوم . شما وقتی مشغول غذا خوردن هستید و از غذا لذت می برید نمی تواند لذت خوابیدن را هم ببرید و هم زمان نمی توانید از لذائذ دنیا استفاده کنید .

لحظه جان دادن به کسی که محبت دنیا دارد فقط می توانیم بگوئیم که پناه می بریم به خدا . چون در زمان جان دادن می بیند که همه چیزهایی را که او دوست داشته دیگر در اختیارش نیست لذا با عداوت و کینه جان می دهد و به ملاقات خدا می رود که فقط پناه می بریم به خدا .