دروس توحیــد - 4

بســــــــم الله الرحمــــــن الرحیــــــــــم

• هر مصنوعی صانعش را نشان می دهد . به هر چیزی نگاه کنی سازنده آن را یاد می کنی . قالی را می بینی می گویی عجب قالی بافی داشته است . ساختمان را می بینی می گویی عجب معماری داشته است . خودت را چه ؟ اگر خودت را هم جلوی آیینه نگاه کنی یاد خدا می افتی . « من عرف نفسه فقد عرف ربه » ، یعنی هر کس نفس خودش را نگاه کند خدا را دیده است. وقتی یاد خدا افتاد خدایی می شود. گوشت و پوستش هم صدا می زنند : « لا اله الا الله » ، ذاتش می گوید « لا اله الا الله »

شرح استاد : شاید تا حالا اینطوری خودتان را نگاه نکرده باشید . تا حالا می گفتیم دیگران را ببینیم ، خدا را ببینیم . حالا دیگر یک پرده بالاتر آمدیم ، فرمود: بایست جلوی آیینه خودت را تماشا کن . اگر هنر ، هنرمند را نشان می دهد ، وقتی جلوی آیینه می ایستی ، خدا را تماشا کن . بگو عجب خدایی ، چه ابروهای قشنگی ، چه قیافه قشنگی . لذا فرمود « من عرف نفسه فقد عرف ربه » . حالا می تواند این آیینه ، آیینه ظاهری باشد که چشم و ابروهایتان را نشان دهد ، می تواند آیینه باطنی هم باشد .

یک آیینه دیگر هم هست ، آن آیینه، مؤمن است . « المؤمن مرآت المؤمن » درون مؤمن را که نگاه کنی خودت را می بینی . که داخل این حرف خیلی حرفها نهفته است ، که وقتی مؤمن را می بینی خودت را می بینی . اگر دیدی زیباست بدون خودت زیبایی ، اگر دیدی عجب زشته ، بدون خودت زشتی . جلوی مؤمن که ایستادی خودت را داری می بینی . حالا درون آیینه که خودت را می بینی و هنر ، هنرمند را نشان می دهد ، پس درون آیینه خدا را داری می بینی .

در اصل ، مؤمن کیست ؟ خود خدا . فرمود : « هو الله الذی لا اله اله الا هو الملک القدوس السلم المؤمن ... (حشر/23) » اوست خدایی که معبودی جز او نیست ، پادشاه ، قدوس ، سلام ، مؤمن .

حالا تو خدا نگاه کنی چه چیزی را می بینی ؟ آنهم مرآت المؤمن .