دروس توحیــد - 5

بســــــــم الله الرحمــــــن الرحیــــــــــم

• عبد ظهور خداست . از خود هستی علیحده ای ندارد که پیدا شود ، لذا وقتی به نفس خود نگاه می کند خدا را می بیند .

شرح استاد : ما وقتی یک چیزی را می توانیم درون خودمان پیدا کنیم، که آن چیز را از خودمان داشته باشیم . « ... لیس کمثله شیئی ... ( شوری / 11 ) »  همانند مثل خدا چیزی نیست . اگر می فرمود : لیس مثل شیئی ، یعنی مثل خدا چیزی نیست ، بحثی نبود اما  این « کـــ » که در ابتدای «کمثله» آمده است خیلی پرده ها را بر می دارد که انشاء الله خدواند کمک کند و بفهمیم  .

ما از خودمان چه چیزی را داریم ؟ گفتیم که ما اجوفیم . خدا صمد است . ما تو خالی هستیم ، اگر چیزی درون ما بود می گشتیم آنرا پیدا می کردیم ، وقتی ما تو خالی هستیم و آن چیزی که به این موجود اجوف هیبتی داده و آن چیزی که درون آنرا پُـــر کرده ، آن هستی خداست .

در واقع ما یک نمودیم، یک سایه ایم ، یک هاله ایم ، و هر چیزی را هم که بگوییم باز هم از این کمتریم که خود اینها یک حیثیتی دارند .

اگر بگوئیم عکس داخل آیینه ، که باز هم این عکس یک چیزکی از خودش دارد . و وجود ما از این هم ضعیف تر است .

ما یک چیستی داریم ، یک هستی داریم . آن هستی ما کو ؟ آن هستی مال خودمان است ؟ ممکن الوجود از خودش هستی دارد ؟

ممکن الوجود به خودی خود هیچ چیزی را ندارد . یا به تعبیر عرفا اگر بخواهیم بگوییم اعیان ثابته که صورت علمی جهان خلفتند در علم حضرت حق ، این نسبت به عدم وجود علی السویه است ، لذا اگر وجودی و جلوه ای پیدا می کند ، این متعلق به کسی است که او را متجلی کرده است . خلاصه اینکه موجودیش خداست و موجودیِ دیگری ندارد که بگردیم این موجودی را درون خودمان پیدا کنیم .

پس عبد ظهور خداست . از خود هستی علیحده ای ندارد که پیدا شود .