دروس توحیــد – 18

بســــــــم الله الرحمــــــن الرحیــــــــــم

• غنای خدا عقب فقر می گردد ، علمش عقب جهل می گردد ، هستیش عقب نیستی می گردد . حیاتش عقب موت می گردد . پس غنایش فقر را از بین برد . علمش جهل را زائل کرد . هستیش فنا را از میان برداشت و حیاتش موت را از برد .

شرح استاد : اگر کسی بخواهد از غنای الهی برخوردار شود باید فقر خودش را پیدا کند .

تا وقتی انسان احساس بی نیازی می کند خدا به زور چیزی در اختیار آن آدم قرار نمی دهد . خدا حریم آزادی انسانها را محترم می شمارد . با اینکه خدا مالک است و هر تصرفی را می تواند در ملک خودش انجام دهد ، اما به انسان یک اختیاری داده است و این اختیاری را که خودش به انسان داده ، این اختیار را محترم می شمارد و این اختیار را نقض نمی کند ، لذا خداوند هیچ موقع به زور متوسل نمی شود برای اینکه از یک عبدش گره ای را بگشاید .

خداوند اجازه می دهد که عبد نیازمندی خودش را پیدا کند و وقتی عبد احساس نیاز و اضطرار کرد آن موقع ثانیه ای را به تأخیر نمی اندازد و گره را می گشاید .

 « وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُر ... ( کهف/29) بگو: این حقّ است از سوى پروردگارتان! هر کس مى‏خواهد ایمان بیاورد (و این حقیقت را پذیرا شود)، و هر کس میخواهد کافر گردد »

پس خدای متعال به زور متوسل نمی شود . حرمت آزادی انسانها را مراعات می کند . خداوند می خواهد خود انسان به استقبال برود و پذیرا شود . تا انسان فقر خودش را در وجودش نیابد غنای خدواند را نمی تواند بهره مند شود .

انسان وقتی فهمید که وجودش عین فقر و نداری است ، عین فقر و نیستی است و هیچ چیزی از خودش ندارد ، وقتی این فقر را پیدا کرد از غنای خداوند بهره مند می شود .

تا وقتی انسان می گوید من اندیشمندم و می فهمم از علم خدا بهره ای نمی برد . وقتی از منیت خودش دست برداشت و بداند و برسد به اینکه هیچ نمی داند و هیچ چیزی از خودش ندارد آنوقت از علم خدا بهره مند می گردد .

                      تا بدانجا رسید دانش من                                    که بدانستمی که نادانم

وقتی انسان به آنجا رسید که گفت نمی دانم ، آنوقت علم خدا می آید و ریشه نمی دانم او را از جا می کند . کما اینکه غنای خدا می آید و ریشه فقر را از وجودش می کند .

کسی که برای خودش هستی ای قائل است ، این نمی تواند از هستی خدا بهره ای ببرد . ولی وقتی رسید به فنا و فانی شد « کُلُّ مَنْ عَلَیْها فان‏ (رحمن/26) هر کس که روى آن [زمین‏] است فنا پذیر است » همه فانی هستند نگفت همه فانی می شوند . بعضی اوقات این آیه را بد معنا می کنند و فکر می کنند که بالاخره یک روزی همه می میرند . اولاً مردن فنا نیست ، موت غیر فنا است . ثانیاً نگفت همه فانی می شوند ، گفت همین الان فانی هستند .

انسانها دچار یک توهمی شده اند و برای خودشان یک هستی ای قائل اند ، اگر از این توهم آزاد شوند و پی ببرند که هیچی نیستند ، آنوقت هستی خدا می آید و ریشه نیستی را از وجود آنها می کند .

همه میت هستند نه اینکه یک روزی بعداً ممیرند « کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْت‏ (آل عمران/3) هر کس مرگ را مى‏چشد » هر نفسی در هر لحظه موت را می چشد نه اینکه یک روزی می میرد . و انسان این را پی نبرده و فکر می کند که زنده است ، اگر پی برد به موت و موت را در خودش پیدا کرد آنوقت حیات خدا می آید و ریشه موت او را می کند و به حیات جاوید می رسد .

در این حیات جایی برای موت نیست . هستی ای پیدا می کند که فنا در آن راه ندارد . غنایی پیدا می کند که فقر در آن جایی ندارد . علمی پیدا می کند که در آن جهل راه ندارد .

در واقع این پرده جهل، ما را محروم کرده است از بهره مندی فیوضات الهی . اگر این پرده کنار برود و منیت را بگذاریم زمین ، آنوقت :

       میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست              تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

اگر از این حجاب منیت و از این حجاب انیت و انانیت انسان رها بشود آنوقت به همه هستی خدا راه پیدا می کند ، به همه علم خدا ، به همه غنای خدا راه پیدا می کند . آنوقت دیگر می شود مظهر :

« هو الحی الذی لا یموت » دیگر زنده ای می شود که مرگ ندارد .

این راه برای همه باز است و خداوند دنبال مشتری این متاع می گردد .

خیلی ها خدا را برای یک چیزی می خواهند. اگر کسی مشتری خود خدا بشود آنوقت می بینید که چه حاصل می شود .